دختر حوا ؛دختر عاشقانه ها

یادمان نرود انسانیم...

دختر حوا ؛دختر عاشقانه ها

یادمان نرود انسانیم...

بدون اسم...تو ...فقط...

 

 به نام...او

 

خِرت و پِرت‌های این خانه
چشم تورا دور که می‌بینند
یکبند پشتِ سرم حرف می‌زنند
گلدان‌ها
پرده‌ها
تختخواب آشفته
ظروف تلنبار برهم
مجلات باز مانده بر میز
حتا این گربه بی چشم و رو
که در غیاب تو ترجیح می‌دهد
حیاط همسایه را.

می‌گویند تو که نیستی
تنبل می‌شوم
و سَنبَل می‌کنم
هر مهمی را
کسی نیست به این کله پوک ها بگوید
وقتی تو نیستی چه فرق می‌کند
فرقم را از کجا باز کنم
و یقه‌ام را تا کجا،

از فرودگاه که بردارمت
خواهی دید ریشِ سه روزه‌ام
سه تیغه است و مُعطر
و خطِ اتو باز گشته است
به پیراهن و شلوارم. 

                                                                                                           عباس صفاری

باز باران ....




اولین روز بارانی را به خاطر داری؟

غافلگیر شدیم
چتر نداشتیم
خندیدیم
دویدیم
به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم.
دومین روز بارانی چطور؟
پیش بینی اش کرده بودی
چتر آورده بودی
من غافلگیر شدم
سعی میکردی من خیس نشوم
شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود
سومین روز چطور؟
گفتی سرت درد میکنه
حوصله نداشتی سرما بخوری
چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی
و شانه راست من کاملا خیس شد
.
.
.
و چند روز پیش را چطور؟
به خاطر داری؟
با یک چتر اضافه اومدی
مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمون نره دو قدم از هم دورتر برویم.

فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم. تنها برو!

                                                                                دکتر علی شریعتی

زن... و من می ترسم ،پس هستم !!!

به نام او...


این روزها ...

                عجیبند...

گاهی خسته می شوم از بودن ...

و نمی دانم وقتی زن همسایه نمی داند فمنیست چیست بد است یا خوب ؟

وقتی دختر 4 ساله که قدش به زور به آینه می رسد فرچه ی رژگونه را با وسواس به صورتش می کشد بد است یا خوب ...

گاهی در نظرم زن همسایه که با چادر رنگی دم در ایستاده و بدجوری به من و دوچرخه ام زل زده ...و زن جوان آراسته ای که لب هایش از خودش پر رنگ تر است و پاشنه 10 سانتی پا می کند و توی شب شعر با ادا و اصول خاصی شعر می خواند ، و پرستار بیمارستان که فشار خونش با عوض شدن مارک لباس و جواهرات همکارش بالا و پایین می رود ، و خانم مسنی که برق جواهراتش بیشتر از خودش به چشم می آید و چادر سیاه توری اش را به زور روی سرش نگاه داشته و توی اتوبوس از وضعیت بد جامعه می نالد و دخترک زیبای 12 ساله که برای ازمایشات ازدواج آمده و صورتش از خجالت که نه از ناراحتی سرخ شده و مادری که به قول خودش تمام بچه هایش را  از آب و گل در آورده و حالا خودش توی عکسها به زور می خندد و طوری غیر عادی بلند بلند حرف می زند ، و زنی که پله های پزشکی قانون را تند تند بالا پایین میرود که طول درمان بگیرد و مهریه اش را به جای مهر نداشته ی زندگی اش به اجرا بگذارد ...

                                 عجیب به هم شبیه اند...

یک چیزی را گم کرده اند ...نمی دانم چیست ...اصلا نمی دانم باید باشد یا نه ...فکر می کنم کسی یادمان نداده زن باشیم ...اصلا نمی دانم کسی باید یادمان می داده یا نه !

ولی احساس می کنم همان مادرانی که لبخند زورکی گوشه لبشان است و نمود فداکاری اند ...یادمان نداده اند ...خودمان باشیم ... باشیم نه برای اینکه دیگران باشند ...فقط برای اینکه باشیم ...که کمی زن باشیم ...

که به جای اینکه فقط هوای دیگران را داشته باشیم مثلا ... و به جای اینکه هوای دیگران باشیم ، حوای دیگران باشیم ...که هوای_ حوایمان را هم داشته باشیم ...

.................................................................................................

حسین پناهی...


من زندگی را دوست دارم
ولی از زندگی دوباره می ترسم!
دین را دوست دارم
ولی از کشیش ها می ترسم!
قانون را دوست دارم
ولی از پاسبان ها می ترسم!
عشق را دوست دارم
ولی از زن ها می ترسم!
کودکان را دوست دارم
ولی از آینه می ترسم!
سلام را دوست دارم
ولی از زبانم می ترسم!
من می ترسم ، پس هستم
این چنین می گذرد روز و روزگار من
من روز را دوست دارم

ولی از روزگار می ترسم...

...........................................................................................................................


ها؟...

به نام او ...






نمی دانم چرا فاصله مان مث این روزهای بی تو بودن کش آورده !

-    از همان بچگی"خنگ "بودی !

دستت را از روی  SPACE بردار لطفن !!!!

.

.

.


                               این روزها زندگیم offline شده!

                                                       یادم نمی آید که dc شده ام !

............................................................................................................................


 ... 

و در کدام بهار درنگ خواهی کرد

و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ؟

                                                                     سهراب

............................................................................................................................



               

یلدا و آدم برفی و من وروزهایی از جنس هوایت ...

به نام او یـــــــــــ منــــــــ ـ این روزهایم !



گاهی فکر می کنم زندگی شاید تماشا کردن طلوع خورشید از پشت شیشه کثیف یک اتوبوس کسل کننده در راه کویر است ...

                                                              شاید

یاشاید زندگی آن وقتی باشد که خسته ام و تو بی آن که من بگویم یک فنجان چای مهمانم می کنی !

.....................................................................................................


- چن وقت پیش بود یک دل سیر خندیدم وقتی خواهر کوچیکم موقع جدول حل کردن واسه جواب یک نوع کیسه تن نوشته بود لیف با اعتماد به نفس کامل!!!

تازه گیج شده بود می گفت جدولش اشتباهه!!!

.....................................................................................................

حس یه آدم برفی رو دارم ...عاشق خورشید شده ...می بینه داره آب می شه ...ذوب میشه ولی یه لحظه هم ازش چش بر نمی داره !

....................................................................................................

- می گن همیشه ناگهانی تر از اون که فکرشو بکنی میاد ...

بیخبر تر از اونکه تصورشو بکنی غرقت می کنه

                                                                              راس میگن ؟

....................................................................................................

-

The sun is not a strange story

Even if you don't look at it

Don't remember it

Forget it sometimes

You know for sure it is the sun

A rose

After so many nights of sleeplessness,

Is still a rose!


یانیس ریتسوس

نقطه سر خط ...کدام خطش را نمی دانم!!

به نام او...


هی می نویسم

ومینویسم

هی نقطه می گذارد و باز می آیم سر خط ...

داستان عاشقی من شده این روزها ...

همیشه سر خط از گوشه چشمان تو شروع می شود و نقطه هایش به گوشه قلب من ...

                                          نقطه به نقطه جا به جا ...و امتداد نگاهت !!!

خدایا !

گفته بودم دیگر غر نمی زنم ...

اما بگذار دوباره  من غر بزنم و تو دوباره نازم را بکشی ...

بگذار بگویم خسته ام ...

از همه چیز !

از چشم هایی که همیشه حسرت می بارنند ...

از عشق هایی که بین این محبت های دو روزه و تمناهای صد ساله سرگردانند ...

از ایمانی که بدجور بوی شناسنامه ام را گرفته ...

از آدم هایی که بی محابا ...بی اجازه پایشان را می گذارند توی قلبم !

اول قول می دهند

رهگذر بمانند ...اما بعدا جای پایشان بدجور می ماند روی دلم...

خیلی سخت است ،

 بدانم هستی ...کجایش را نمی دانم

همین گوشه کنار ها ...

ولی هستی ...

واین بودنت ...آخ این بودنت ...ب و د ن ت!


تو را به خدا بروید ...نمانید اینجا !

بگذارید یک دل سیر گریه کنم

بگذارید سر ریز شوم و از لبه دنیا بچکم ...

بگذارید دوباره نقطه بگذارد

و بیایم سر خط

و این بار دیگر سر خط نگاه شما نباشد ...

                               نگاه لعنتی هیچ کس نباشد!!!!!!!!!!!



                                                                                         


مجموعه روان پریشانی های من در در پاییز...


به نام خدایی که انگاری مرا دوست داشت و آفرید...(خودش گفته ...)!!!


در انتهای هر سفر

در آیینه
دار و ندار خویش را مرور می کنم
این خاک تیره این زمین
پاپوش پای خسته ام
این سقف کوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در آخرین سفر
در آیینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و آسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام ‚ کجا
                                                                       ندیده ای مرا ؟

                                                                                                     حسین پناهی

...............................................................................................................................


چقدر این روزها خوب است همه چیز انگار دست به یکی کرده اند من یاد تو باشم ...


-کفشهایم را همین جا جفت کرده ام

ور دلم

اما انگار،دیگر صدایم نمی زنی !

..............................................................................................................................

***نوشتم :من عاشق شده ام انگار 

          عشق زمینی

         عشق آدمیزاد به آدمیزاد ...

-غلطه!!عشق که زمینی بشه عشق نیست ...هوسه ..هدر میره ...

از روی هر غلط 10بار بنویس!


-10بار نوشتم ...100بار ...


اما انگار از همان روزی که خدا مرا از جنس خاک آفرید

تو را همینطور خاکی دوست داشتم ...زمینی ...

برای من که دختر همین زمینم و عاشقانه هایم از جنس همین زمین! سخت است نور بالا زدن انگار ...

خیلی وقت است پابند این خاک شده ام ...

          "خاکی که انگار ذره ذره اش را آسمانی ها سجده می برند ..."


نمی دانم شاید من آن سیب را خوردم !

به نام خدا

زن نوشت ا...
صورتش بیشتر از 17-18 سال را نشان نمی دهد .
- چن سالته ؟
- متولد 74 !
- نا خود آگاه لبم را گاز می گیرم
آنقدر آرام صحبت می کند که صدایش را به زور می شنوم ...تشویش توی صورتش می دود انگار !
رو تخت دراز بکش معاینه اش که می کنم ...تمام درد هایش را به صورت می پاشد ...
اشک هایش روی گونخ هایش می لغزند .
- خیلی درد داره ؟
با تردید می گم :آره ولی زود یادت می ره ...
گروه خونی :b+
-گروه خونی همسر ؟
اشک هایش دوباره می ریزد
خنده ام می گیرد

- دختر خوب که گریه نمی کنه ...گریه کنی زود خسته میشی  زن باید قوی باشه !
-اسم دخترتو چی میذاری ؟
- کوثر!
صدای درد لیبر * را بیدار می کند !
- راحت شد !!!
-تو هم میشی !
.
.
. صدای گریه نوزاد بلند می شود ...
نفسی می کشم
-به دنیا اومد !
-کوثر تو هم به دنیا می آد !
مردد لبخند می زند ...ولی زود اشک هایش می ریزد
-
این همه اشکو از کجا میار ی دختر !؟
.
.
. روی تخت درد می شود .ملافه توی دستش چروک شده !
هر وقت درد داشتی دست منو فشار بده ، من کنارتم 
برگه چارقل از توی دستش می افتد ...
.
.
.
سرمش را چک می کنم .
- خب من باید برم !
التماس نگاهش انگار دلم را می خراشد !
- نمیشه نری ن؟
-  شیفت تموم شده اجازه ندارم بمونم
دستم را می فشارد !
- کوثرت را ببوس !
اشک هایش می ریزد .این بار هر دو باهم می خندیم ...

زن نوشت 2:
چند نفری توی یکی از اتاق های پزشکی قانونی ایستاده ایم ...
صورتش را با عینک تیره ای پوشانده .
- کی این کارو کرده ؟
با در ماندگی می گوید :شوهرم !
-اسم ؟
.
.
.
شغل همسر؟
-می شه نگم ؟
- نه !
نگاهی به ما می اندازد
- میشه بنویسم؟
به آرامی بلند میشود می رود ...
روی تکه کاغذی نوشته شده " وکیل "!!!
...

زن نوشت 3
درد امانش را بریده ...
می گرید !روی برگه نوشته گروید * 4!
_اگه بچم دختر بود به شوهرم بگین بچه مرده !!!
- سونو نرفتی ؟
- نه اگه دختر بود ...می ترسیدم !!!
فریادی می کشد !
.
.
. - بچه دختر ه ...وای مثل  فرشته هاست ...
صدای خرد شدن چیزی را انگار می شنوم !
- بغلش نمی کنی ؟
با در ماندگی به نوزاد معصومی که مژه های بلندش روی چشم های خواب آلودش افتاده می نگرد !

و این طور می شود که در عصر پر ادعای آدم ها " حوایی" زنده بگور می شود !

پ.ن : زیاد جدی اش نگیرید ها !!حالم خوش نبود ...
* اتاق زایشگاه
* تعداد بارداری

هوینجوری یه هو ...بدون هیچ منظوری...

بنامش...


همه ی دلشوره ام از این است ٰ

دلت یک وقتی

شور عشقمان را نزند...

......................................................................................................................................

من فقط عاشق اینم وقتی از همه کلافم

بشینم یه گوشه ی دنج موهای تو رو ببافم!

......................................................................................................................................

دانلود این آهنگ...

.......................................................................................................................................


کار بی چرا ...

به نام خدای من...


عشق تنها کار بی چرای عالم است ،

چه ،آفرینش بدان پایان می گیرد .

معشوق من چنان لطیف است ، که خود را به بودن نیالوده است ؛

که اگر جامه ی وجود بر تن می کرد ،

نه معشوق من بود .

                                                                                       استاد شهید دکتر علی شریعتی

................................

در کلاغ پر این روز های زندگی م یک نفر یواشکی  هی دلم را پر می دهد ...

می دانم کار کار خودش است                                                                    خدایا...

.......................................................................................................................

پ.ن 1: نمی دانم این روز ها همه چه خصومتی با معصومیت عاشقانه ها دارند ...چند سالی می شود درس هدیه سال نو از کتاب های دبیرستان محو شده...

"فک کنم گشت ارشاد به دلا و جیم گیر داده شناسنامه همراشون نبوده ...طفلکی ها!"

این روزها همه ی چیز های خوب را از کودکی  گرفته اند ...حتی سادگی را ...

کتاب های فارسی که هر سال یک گل به گل های لای کتاب روی جلد اضافه می شد جای خود را داده اند به بخوانیم ، بنویسیم های ..پر زرق و برق و نچسب ...دوست نداشتنی ...

پ.ن2:دلمان این روز ها اینقدر سرش شلوغ است که تحویلمان نمی گیرد اصلا...

پ.ن 3:یک نفر امروز یواشکی به ما گفت ...20 ساله شدی رف...ما که باور نکردیم ...مرد است مدرک رو کند...

خب حالا"ما رسما اعلام می کنیم 20 سال پیش در چنین روزی از اون بالا ها تلپی افتادیم پایین ...هنوز هم دست و بالمون درد می کنه !.."سیب رو یکی دیگه خورده ..ما رو با اردنگی انداختن بیرون!

مملکته داریم... والا!

اینجا جهانم آرام است...



میان این جمجمه های سرد و خاموش

که نگاهشان

میان حیرت و هراس سرگردان است ...

واین ثانیه هاییکه

گذشتنشان را ابایی نیست ،

خواب کن مرا !

قول می دهم فقط خواب تو را ببینم ...

و نبینم عشق،

خوابگرد جاده های شعر شده ...

ونفهمم که ستاره ها

قشنگ ترین دروغ آسمانند

بیا برایم قصه بگو 

که خواب ببینم

پری ها هنوز هم بی بهانه عاشق می شوند

بیا لالایی بخوان 

که یادم برود

سکوت غریب ترین حرف ناگفته ی زمانه است...

.

.


در انزوای پر هیاهوی این آدم ها

من جهانی دارم

به وسعت آغوش تو

که بوسه هایش

فقط طعم انحلال سرب نمی دهد...

من جهانی دارم

که باد

 عطر پیراهنت را فقط

روی بند دل من تاب می دهد...

             اینجا جهانم آرام است...

 

من + خودم..

به نام خداوند من...
 
 تو افسون همان افسانه ی دوردستی که خاطرات کودکی ام از تو مالا مال است ...

و آرامش همان نگاهی که هراس را دزدانه ازچشمانم می گیرد ...

و نجابت دستی که بهانه اش را می گیرم !

اینجا روز های نداشتنت را فال حافظ می گیرم و همیشه این غزل می آید:


خوش است خلوت اگر یار یار من باشد               نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد 

.......................................................................................................................

اینجا

پای بند نقطه ی انجمادم

گناهانم نگه ام داشته اند ضمیمه پرونده !

..........................................................................................................................

پ.ن: یه نفر هم نمی آد باهم بریم تو کما !

والا !

روح سرگردان بشیم

حال می ده نه؟



نگرانم...

 


به نامش... 

 

 

ناتانائیل !  

ای کاش عظمت در نگاه تو باشد نه در چیزی که به آن می نگری ! ...

 

 - ناتانائیل ؟ ناتانائیل ؟  

                                      باز خوابت برد ؟ 

................................................................................................................................. 

من هنوز نگران آن عصیانی هستم که باید در تو باشد و نیست ... و فکر آن سیب نیم خورده عذابم می دهد!

و تو هنوز سرگردان کوچه پس کوچه های کودکیت هستی ... می ترسم آنقدر غرق شوی در رویای آن روزها ؛ که خرابش کنی ... 

                                      که جای پای بزرگانه ات روی آن رو زها لک بیندازد ... 

................................................................................................................................. 

برای شروع شدن ... 

همین خاک هم خوب است ها ! لازم نیست نور بالا بزنی ! 

خدای آسمانی ها مال زمینی ها هم هست؛ خودش گفته !  

                                                       - ریشه ی تمام بید مجنون ها در خاک است !

................................................................................................................................. 

 
 پ.ن :آدمیزاد هر چه انسان تر می شود، چشم به راه تر می شود.این حقیقت زیبایی است که همیشه می درخشد.                                                                            

                                                                                                   دکتر علی شریعتی

مرداد + من + ...

 

مرداد 

 

ما بدهکاریم  

به کسانی که صمیمانه ز ما پرسیدند  

معذرت می خواهم چندم مرداد است ؟ 

و نگفتیم  

چونکه مرداد  

گور عشق گل خونرنگ دل ما بوده است  

                                                                    زنده یاد حسین پناهی  

........................................................................................................................

 

پ.ن1 :حس کسی را دارم که بعد از اینکه کلی موهایش بلند شده ، می سپاردش به دست قیچی آرایشگر ..تا لبه های قیچی هم را در آغوش می گیرند ،دلش هری می ریزد مثل موهایش!  

 

پ.ن 2: حرصم می گیرد وقتی کیبردم هی به جای "پ" "÷" می گذارد ! خودش را لوس می کند! از رو نمی رویم دوتایی ! همین می شود که یک پست 4 خطی نیم ساعت وقت می برد !

 

پ.ن واقعی : نقاشی اثر ایمان ملکی  

سهراب...+ تابستان + من...


به نام خدای نزدیکم..


داشتم هشت کتاب سهراب را ورق می زدم ...

                                               خیال انگیز ... مثل مهتاب !

و یادم آمد که با چه ذوقی وقتی هنوز 12 سالم نشده بود صدای پای آب را حفظ کردم ...

        و جقدر برایم خواندنش "قشنگ" بود...

                  "قشنگ یعنی چه ؟

                   قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه ی اشکال !!"

و سر ذوقم می آورد !

....................................................................................................................................

چقدر خوب که تابستان آمده !

و چه خوبتر که آسمان تابستان می تپد و خورشید به احترام داغ زمین داغ می زند به صورت رهگذران ...


من و تابستان همانقدر با هم عجین شده ایم که شاعران با پاییز !

تابستان فصل جالبیست

همه چیز خوشرنگ است ...

    و ساده !

...................................................................................................................................

داشتم به این فکر می کردم که چقدر بزرگ شدم آنقدر که حال بدون کمک دستم به کلید برق می رسد !

آنقدر که حالا بدون اجازه می توانم کتاب جلد قرمز مرموز روی طاقچه "جای پای سیمین بهبهانی "

را بردارم !

آنقدر که ...

...................................................................................................................................

" - چرا گرفته دلت ، مثل آنکه تنهایی .

- چقدر هم تنها!

- خیال می کنم

دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی.

-دچار یعنی

   عاشق

- و فکر کن که چه تنهاست

اگر ماهی کوچک ، دچار آبی دریای بی کران باشد .

... "

                                                                                   سهراب ...

...................................................................................................................................

به تو ...که نزدیک بودنت را نادیده گرفتم!!

 

 

وقتی چیزی را می خواهم و تو فقط به چشمانم زل می زنی ؛ 

می دانم هر چند خواسته ام خوب باشد ؛ خوبم نمی کند... 

                                                                         چه خوب که دریغش می کنی !!! 

.............................................................................................................................. 

وقتی که لای تمام روزمرگی هایم گمت می کنم ... 

می دانم حواست به من است ....... 

می دانم هوایم را داری ...  

حتی اگر سجاده ام بوی عادت بدهد... 

و اشکهایم زندانی غفلتم شده باشند .... 

آن بالا نه ...همین پایین ...کنار من   

                                    توی همین دلم که پنجره هایش را گناه هایم غل و زنجیر کرده اند ... 

نگران لحظه هایم هستی ... 

نگران دلم ؛ که یک وقت نمیرد میان  کابوس های خواب و  بیداری دنیایم...  

............................................................................................................................. 

تازگی ها حالم از اینکه به تو بگویم :از خودم خسته ام به هم می خورد... 

گاهی فکر میکنم چقدر به تو غر می زنم ...محض رضایت نشده بگویم خوبم ...و شکر که خوبم ...  

شکر که زنده ام ...نفس می کشم...  

همیشه تنهایی هایم ...آرزوهایم ...خود خواهی هایم ...غصه های زمینی ام ...را برایت آوردم ... 

دیگر بس است... 

لبخندی برای تو ... ...به خاطر تمام ثانیه هایم ...نفس هایم ...اشک هایم... غصه های زمینی و بهانه های آدمکی ام ...و به خاطر  تمام نزدیک بودن هایت... 

                                                                           هوای هوایم را داشته باش...

 

 

به نام او  

 

 دور باش اما نزدیک  

                            من از نزدیک بودن های دور می ترسم... 

                                                                                  دکتر علی شریعتی

حرف هایی برای نگفتن...

به نام او...


در آغاز هیچ نبود، کلمه بود و آن کلمه خدا بود.


و کلمه بی زبانی که بخواندش، و بی اندیشه ای که بداندش، چگونه می تواند بود؟

و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود،

و با نبودن، چگونه می توان بودن؟

و خدا بود و، با او، عدم،
و عدم گوش نداشت،

حرفهایی هست برای گفتن،

                                         که اگر گوشی نبود، نمی گوییم،

و حرفهایی هست برای نگفتن،

     حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آرند.

حرفهایی شگفت، زیبا و اهورایی همین هایند،

و سرمایه ماورایی هرکسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد...

                                                                               دکتر علی شریعتی

وقتی من ،من می ماند ...

به نام خداوند ماه

 

گاهی اوقات که دلم از خودم می گیرد؛ همان وقتی که صدای تاپ تاپش توی هیاهوی دنیا کم می آورد...

خجالت می کشد چشمانم به آسمان خدا نگاه کند...

و دلم برای خواب رفتن پای سجاده ی زمستانی و خواب اورادیدن تنگ می شود...

چه حیف که بوی یاس با بقیه گل ها فرقی ندارد برایم ، چه حیف باران که می آید دعاهایم ،آمین گفته و نگفته برآورده می شود ولی من هنوز خیس نشدم ...

چه حیف که هنوز من ، من مانده

وهنوز روحم درگیر بودن خویش است...

                                                            "الیس الله بکاف عبده"؟

                 کاش دستانم بجوشند و بگوید دلم

                  "حسبی الله لا اله الا هو

                                            علیه توکلت و هو رب العرش العظیم ..."

کاش وقتی می گویم

                      "  الهی و ربی من لی غیرک؟ "

                                          بتوانم به چشمان آسمان زل بزنم...

              چه حیف که هنوز من ، من مانده است....

 

 

 

 

من زن ام...

 

به نام خدای نزدیکم ... 

 

من بعد از تو متولد شدم... 

من زن ام  

همام حوایی که تورا از بهشت برین ُآواره ی این کویر اضطراب کرد... 

من همان کینه ی کهنه ی هزاران ساله ام... 

من بعد از تو آمدم ... 

نمی خواهم دوم باشم ولی ...اول هم نمی خواهم باشم...سایه ی تو  هم نیستم ... 

من می خواهم زن باشم شانه به شانه ی تو...  

شیطان تو را نتوانست فریب دهد اما مرا... چرا 

راستی هنوز هم نگفته ای چطور با آن همه ادعا گول مرا خوردی...گرچه هنوز هم خام فریب های زنانه ام می شوی و به روی خود هم نمی آوری .. شاید هم اصلا نمی فهمی... 

من زن ام یاد گرفته ام سکوت کنم خیلی وقت ها ...گاهی فریاد هایم نیز در سکوت می شکنند ... 

وقتی یک جور ی به شال قرمزم زل می زنی ... می دانی قرمز رنگ قشنگیست؟؟ 

وقتی به خودت اجازه دادی و پاکی ام را فدای ..هوس هایت کردی...باز هم سکوت می کنم .نمی دانم چه مرگم می شود که فریاد نمی زنم ... اشک هم نمی ریزم...  

تو خیلی وقتها خیلی چیزها را نمی بینی...شرم چشمانم و سرخی گونه هایم را وقتی کلمات پاستوریزه نشده ات را روانه ی من می کنی می بینی؟ 

تو از چشمانم فقط مقدار زیبایی اش را می بینی ...غمش را ...حرفش را  نادیده می گیری...ولی من خیلی وقتها می خوانم چشمانت را و باز هم سکوت...  

تو همیشه پاک تر از من بودی ..و من می شوم بلای آخر الزمان... من عصیان می کنم فقط ...و فقط یاد گرفتی مرا سرزنش  کنی که چرا فاطمه (س) نیستم ؟؟؟به من بگو تو چقدر علی (ع) شدی؟؟!!

من در عصیان فروغ غرق می شوم و تو بی شرمانه می گذری و می گویی چند؟؟؟ 

من دلم را باتو لای همان گل های سرخی که نمی دانم برای چند نفر بردی جا می گذارم ...  

 من دلم را توی چشمانت جا می گذارم وتو راحت می روی ...روحم زن می شود و تو مرا جا می گذاری...

من با درد می آفرینم ...عجیب زندگی ام با درد عجین شده ...خاک من از درد بود و دل ...خاک تو شاید خیلی وقت ها دل هم نداشت... دل نداری که گاهی صورتم یکهو کبود می شود...و من هی می گویم پایم به پله گیر کرد....افتادم!!!

من می آفرینم ...من با درد می آفرینم و با یک لبخند کودکم عاشق می شوم ...  

من زن می شوم...من مادر می شوم ...من زیبا می شوم ...من احساس می کنم ... 

شعر می گویم ...

من عجیبم ...اشک می ریزم...من فال های حافظ را اگر اسم تو نباشد باور نمی کنم... 

من اگر عاشق شوم ، نمی توانم ...تو اگر عاشق نشوی هم می توانی... 

من اگر بی وفا شوم خائنم و تو ...مردی فقط ... 

مرد ... 

این کلمه ی سه حرفی عجیب برایم سخت می شود گاهی اوقات... 

اگر نخواهمت ...باز هم سایه ات را برای مصلحت می خواهم ..مصلحتی که مردان قانون نویس تعیین می کرده اند... 

من، دختر حوا...یاد گرفته ام عریانی دلم را لااقل، بگذارم برای کسی که با دستانش می بخشد ،و با چشمانش می گوید... 

من دختر همان حوایم..هنوز هم سیب می چینم...و تو هنوز آدم نشدی...

من بعد از تو آمدم ... 

نمی خواهم دوم باشم ولی ...اول هم نمی خواهم باشم...سایه ی تو  هم نیستم ... 

من می خواهم زن باشم شانه به شانه ی تو...   

.................................................................................................................................. 

پ.ن:مخاطبم همه ی مردها نبود ..به دل نگیرید...فقط می خواستم بنویسم...همین... 

دلم از نوشتن این پست گرفت...

از وقتی تو آمدی...

 

به نام خداوند من...  

از وقتی تو آمدی  

دلهره توی دلم جا خوش کرده  

و روح عریانم دوست دارد میان خیسی غزل های چشمت بدود... 

دوست دارد لب پنجره دلتنگی هایم شعر بخواند ... 

و دلم  

برای پروانه ی جا مانده لای حافظ می سوزد 

و دفتر شعرم یک هو خیس می شود... 

از وقتی تو آمدی  

حرف های برای نگفتنم بیشتر شده... و سکوت توی حرفهایم می پرد... 

قلبم آهسته در گوشم می گوید: 

                                            دوستش دا... 

من بی خیال تر از همیشه می خندم  

                              ودفتر اشکهایم ورق می خورد...

 

به نام خداوند ماه... 

 رویاهایم... 

                          یکی یکی به صف 

                                  لای تقویم نیامدنت  

                                                                                           می میرند...

اکنون چه سبکبارم ای عشق  

آسمان روی سرم سنگینی می کند حتی! 

آینه هم طعنه ی روزهای بودنت را می زند... 

                                               چه بلایی سر چشمانم آمده ..؟؟

نشسته ام زمان را می نگرم که می گذرد...

 

 به نامش... 

من اکنون احساس می کنم،

بر تل خاکستری از همه آتش ها و امیدها و خواستن هایم،

تنها مانده ام.

و گرداگرد زمین خلوت را می نگرم.

و اعماق آسمان ساکت را می نگرم.

و خود را می نگرم.

و در این نگریستن های همه دردناک و همه تلخ،

این سوال همواره در پیش نظرم پدیدار است،

و هر لحظه صریح تر و کوبنده تر

که تو این جا چه می کنی؟

امروز به خودم گفتم:

من احساس می کنم،

که نشسته ام زمان را می نگرم که می گذرد.

همین و همین.

                                                                                                دکتر علی شریعتی

...

 

 

من دلتنگ می شوم گاهی
و با خودم فکر می کنم
آیا می شود همه چیز را با چسب دوقلو چسباند ...؟!
من مثل بچه های خنگ ...

دلم نمی آید

 

به نامش ... 

این بهار هم فصل عجیبی ست ... عجیب دلم را بازیچه کرده ...  

دلم نمی آید بد باشم  

دلم نمی آید به تمام احساس طبیعت بی تفاوت باشم  

گر چه هیچ فصلی به پاییز نمی رسد در عشق بازی ...اما ، 

دلم نمی اید گریه نکنم  

دلم نمی آید عاشق نباشم  

دلم نمی آید بی  بهانه نخندم    

دلم نمی آید آدم نباشم ...  

با این باران های گاه و بی گاهش چقدر شبیه تو شده و  چقدر مرا یاد تو می اندازد  

دلم عجیب بهانه  ات را می گیرد ...

 

 

 

...

 

 

به نامش... 

 

حوا دیگر از سیب چیدن خسته شده ... 

                                     آدم نای گشتن ندارد... 

انسان بودن درد دارد چون...                          

باران...

 

 

به نامش...  

خوبی باران این است که اشک هایت میان  

                                     هق هق آسمان گم می شود...

ما بزرگ شدیم و ...

 

 به نامش...

عاشقانه هایمان را روی کاغذ روزنامه می نوشتیم... قایق کاغذی می شدند 

 و هی توی حوض بچگی هامان به هم فوتشان می کردیم ... 

صورت دودی من... 

و اشک های تو آلوچه  

                          آلوچه ... 

توی چشم های هم خندیدن ...توی نگاه هم دویدن...چقدر آن روزها خوب بود که نمی دانستیم عشق را با "قاف" مینویسند یا با "غ"...همه احساسمان طعم آلوچه می داد...

حالا من به قول مادرم قد کشیده ام و به قول پدرم دیلاق شده ام  ...

و تو توی آن چادر مشکی خانمی شدی برای خودت... حالا  دیگر می توانی به قول خودت روسریت را مثل خانوم ها سرکنی ... 

حالا دیگر تو ، شما شده ای ... و این شما چقدر بیشتر بهتان می آید ... 

ما بزرگ شدیم و بزرگ شده دنیایمان ...دیگر ما آن  دختر و پسر  قصه ی  نارنج و ترنج نیستیم .. 

حالا تو بزرگ شده ای و دیگر توی آن نارنج جا نمی شوی که بیایم و تورا با خود به همان قصه ها ببرم ... 

من و تو مانده ایم و جاده ی رنگین کمانی جوانی  

                                                    و خم یک کوچه و شرم قشنگ یک سلام ...


به نامش

ماهی قرمز توی تنگ بلور هی تکان تکان می خورد

                        و دلم یک جوری می شود

                                     همه چیز مرتب است

همه را با وسواس تمام چیده ام ، تکانده ام ...

اما هنوز یک جای کار می لنگد...

........................   .... بووووووووووووووووووووووووووم........................................................

                                   آغاز سال یکهزارو سیصدو نود

دلم لرزید...

                  باز جای اصلی جا ماند...

...(همان سه نقطه خوب است هر چه می خواهی بگذار!)

به نام خدای بهار...

می خواهم آخرین نوشته را در سال 89 بنویسم این آخرین ها همیشه دلتنگم می کند ...

چه آسان می گذرد روزها ...همان اصطلاح همیشگی خوب است ،برق، باد...

روزها می گذرند مثل قطرات باران که روی زمین می ریزند ، عمر را می شویند و

من هی شسته می شم...

خدای من!برای تمام لبخند هایت که زندگی ام را رنگین کمانی کرده ، برای تمام اخم هایت که مرا گاهی یاد خودم می اندازد...به خاطر هر چه دادی و ندادی ...هر چه خواستی و نخواستی ...هر چه بودم و هر چه هستم ...

                                                                     ممنونم...

خدایا !

مواظب دلم ...

             اشک هایم ...

                                 سجاده ام ...

                                                        باش...


سال نو مبارک...

                     امیدوارم سالی پر از سلامتی و شادی برای همه باشه..

هوای دلت...

به نامش ...


قبل از اینکه تمام رویایت آوار شود روی سرم برگرد...

آهای با تو ام ! دخترکی که روی زمین نمناک دلتنگی هایم قدم میزنی!

بیا برگرد و حداقل اندوهم را پس بده...

باشد !دوباره من جور آب و هوای دلت را می کشم ...


                                              "حوای من ،هوایی شده بود فقط..."

شاید دوباره در آغوشم بگیری...

خداوندا !می دانم که دوستم داشتی و مرا آفریدی...

کاش یادم بیاید آن زمانی را که در آغوشم گرفتی و زیر گوشم زمزمه کردی :اینجا دنیاست...وقت رفتن است ...و من بهت زده تورا می نگریستم ...

"کجا بروم از اینجا بهتر ؟از آغوش تو آرامش بخش تر ؟ و تو دوباره لبخند زدی و گفتی :بنده من هر زمان که مرا یاد کنی تو را در آغوش خواهم گرفت...و من داشتم با خود می گفتم :مگر می شود بود و به یاد تو نبود! بودن با یاد تو معنا می گیرد ...که دستهایم را رها کردی ...من ملتمسانه تو را می نگریستم و تو زنجیری از نور را که درست در دستانت بود نشانم دادی و لبخند زدی ...سر دیگرش درست به سمت چپ قفسه سینه ام وصل بود ...

دست هایم رها شد و من به دنیا آمدم...چقدر سخت بود ...می گریستم و فقط

آغوش کسی از جنس تو کمی بی تابی ام را التیام بخشید .

کاش دوباره یادم بیاید تمام آن لحظه هارا ...شاید به شوق تجربه ی دوباره ی نگاهت ، بودن و انسان بودن را تمرین کنیم ...

                                                                         شاید دوباره در آغوشم بگیری...



یک چیزی گم شد...

به نامش...

یادتان هست ،چند وقت پیش ها خواستیم یک تغییراساسی در زندگیمان بدهیم ...خسته شده بودیم از خانه نشینی های تمام نشدنی ،از بشور و بپز های تکراری !

دلمان یک سامسونت با یک عالمه پرونده می خواست ...دلمان یک میز می خواست .دلمان می خواست تند تند از پله ها بالا و پایین برویم ...و سرمان حسابی شلوغ باشد..

اینقدر گفتیم و گفتیم ..تا شما موافقت کردید ...آنروز معنی لبخند های بی دلیل شما را نفهمیدیم.

حالا ما مثل شما شده بودیم و مثلا آخر ماه دستمان توی جیب خودمان بود ...نمی دانیم چه شد هی فکر می کردیم یک چیزی توی این شلوغی ها دارد گم می شود ! حالا ما سایه به سایه شما دوشادوشتان بودیم ...هر دو خسته به خانه می آمدیم و حوصله ی تحویل گرفتن همدیگر را نداشتیم، چه برسد به بچه ها!

این وسط یک چیزی داشت کم می شد و شما هی بیشتر می شد لبخند هایتان!

آها!

یک گلوله ی نرم . نازک پنبه ای ، همان که نسل اندر نسل از مادرانمان به ارث رسیده بود ...همان که مادرانمان به داشتن آن افتخار می کردند ...گوشه ای از زنانگی شان بود .لطیف بود اما ...بی دردسر و بدون درگیری با آن سر می بریدند . به کله شقی های شما پایان می دادند...

سیاست زنانه مان وسط پرونده ها ، هیاهو ها و خستگی هایمان ، گم شد...


                                                                                            همین...


عذاب وجدان نوشت:من این مطلبو با اقتباس از یه مجله که خیلی وقت پیشا خوندم و اسمشم یادم نیس نوشتم گفتم بگم ...همین.

دختر بهار

به نامش...

 

من از تعلق کلمات می گویم ...

از سبکباری باران ...از غزل های حافظ که غرق می شوم در خیال انگیزی رویاهاشان ...

تو می گویی چقدر هوا سرد است ...این باران لعنتی کی تمام می شود ...و هی تند تند روزنامه را ورق می زنی ...

من از عریانی پاییز به وجد میایم و تو با قشنگترین !کلمات توصیفش می کنی ...این فصل مضخرف کذایی!!

و من و تمام ذوق هایم می شکنیم...

آخ ! که چقدر پابندت شدم دختر بهار !

به خدا می ترسم روزی باران های گاه و بی گاهت کار دست دلم بدهد...

 

ما همه آدمیم...



به نامش ...

ما همه آدمیم و بهشت همین زندگیست و هر کس به اندازه ای که از میوه ی آن درخت ممنوع می خورد ، خود را بیشتر غریب زمین و تبعیدی زمانه می بیند .

... که آن گندم ممنوع میوه یدرخت خود آگاهی و بینایی بوده است که امروز این انسان آگاه و بینا است که از بهشت آرام و سعادت رام طبیعت هبوط می کند ، آن ها که به آن میوه لب نزده اند و یا تنها لبی تر کرده اند که همین جا هنوز در بهشتند ، هم حور دارند و هم غلمان و هم شراب و هم قصر و طوبی و کوثر و نهر های جاری و... همه چیز .

آدمی که با صدور رتبه ی استادی از شوق و غرور ماهیتش دگر گون می شود ، حوایی که نیازش به دوست داشتن تا آن جاست که چشم چرانی های عزب اوغلی های پیاده رو ها اشباعش می کند در بهشت عدن مانده است این پیامبر مزامیر است که از بهشت آرام به این کویر اضطراب افتاده است ...


                                                                                                     "دکتر علی شریعتی "

عشق ... نه ...LOVE!!

 

به نامش  

تلق ...تولوق ...تلق ...تولوق ... 

من  با این صدا عاشق می شوم ...  

تلق ...تولوق ...تلق ...تولوق ... این یعنی :دوستم داری!  

تلق ...تولوق ...تلق ...تولوق ... این یعنی :دوستت دارم ! 

من قلبم را برایت ایمیل می کنم ! 

و تو توی چت ها چقدر قشنگ لبخند هایت را می نویسی ! 

من با تو بهار می شوم ! وتو هی از این شکلک ها می فرستی ! 

و من ذوق دیدنت را تایپ می کنم ! 

همین طوری شده ای تمام دنیایم !  

دنیایی به وسعت شبکه ی جهانی اینترنت! 

من پشت همین کامپیوتر کوه می کنم برایت ، سر به بیابان می گذارم ! 

من نمی دانم دوستت دارم یا نه !فقط این را می دانم : 

i love u!  

تلق ...تولوق ...تلق ...تولوق ... 

من  با این صدا عاشق می شوم ...  

 

می روی ...

  

به نامش... 

به چشمهایم می گویم  : 

هیس ...صدایش را در نیاورید دیگر  !

اما آنها هیچگاه نتوانسته اند خوب دروغ بگویند ...

و گونه هایم یک هو خیس می شوند ...  

سرم را بالا می آورم که نکند دیده باشی مرا! اما  آنقدر دور شدی که حالا از حجم عظیم رویایت فقط دو تا خط موازی مانده ...

لطفا روسپی نباشید !!!!!!!!!!!!!

 لطفا روسپی نباشید!!!!!!!!!!!!!!!!

به نامش... 

تا به حال به زندگی روسپیان نیندیشیده بودم ...به نظر چه زندگی وقیحانه و چندش آوری می آید . 

زنانی که به بهانه ی پول در آوردن تمام  زیبایی های جسمانی خود را در اختیار مردانی می گذارند که در زندگیشان فقط به چند چیز می اندیشند ، پول ، زن و عشق های بی شناسنامه ... مردانی که ...بگذریم ... 

راستی گفتم به بهانه پول ! شاید بی انصافی کردم شاید ...من هیچگاه در شرایطش قرار نگرفتم اما می دانم فقر دلیل خوبی دلیل خوبی نیست. 

نعمت خوب زن بودن ...نعمت مایه ی آرامش بودن ...نعمت مهر ورزیدن و دوست داشتن ...نعمت زیبا شدن همه و همه چیزهای ست که فقط یک زن می فهمدشان ...اما چه معامله ی بی سر انجام و ناعادلانه ای تمام قلبو احساست در ازای پول ...اما چند لحظه فقط و فقط ...تن فانی در ازای ثروت فانی ... 

چه بسیاریم که زندگی مان را شرافتمندانه می دانیم .زندگی آرام و بی دغدغه بی درد سر و خانواده ای خوب و گرم  

زیر آسمان خدا راست راست راه می رویم دل می سوزانیم برای روسپی ها  هزاران بار در محکمه ی خیالی مان مجازاتشان می کنیم ...ما خوشبختیم ...و خدا ما را دوست دارد  همان خدایی که روسپی ها را دوست ندارد ... 

چند بار شده به خاطر مصلحت اندیشی های بی جا اندیشه مان را خاک کردیم ؟چقدر به خاطر ترس از ادم هایی که نام آدم بر آن ها گذاشتن معصیت دارد فریادمان را خفه کردیم ؟ چه حق هایی را به خاطر فریاد بلندتری پایمال کردیم ؟چند بار حقیقت را  به نام تقیه کشتیم ؟ امید چند نفر را نا امید کرده باشیم خوب است ؟؟ 

خدا ما را دوست دارد نه چون ما خدای ناکرده روسپی نیستیم !!!! فروختن اندیشه مان به مشتی پول کثیف .. به خاک سپردن انسانیتمان به خاطر نگاه از سر لطف وزیری وکیلی رئیسی  . ... و هر کس که دستش به جایی بند است که قدمان به آن جا نمی رسد ....

چه معامله ی پر سود و عادلانه ای !!!! خدا ما را دوست دارد ولی روسپیان را دوست ندارد !!! 

حساب دو دو تا چهار تاس نه ؟؟؟ 

کمی که فکر کنی  ...زیاد نه  ...آنقدر که به انسانیتت بر نخورد یک وقت ...واقعیت مثل پتک توی سرت می خورد ............. 

                                           چه زندگی شرافتمندانه ای دارند روسپیان....!!!!!

 

من .. تو...

من و تو 

 به نامش...

من بی قرار تر از همیشه،                                  مثل یک بچه بد  

تو خونسرد تر از همیشه ،                                مثل یک بچه خوب   

                                    روزهای را  باهم خط می زنیم         

دفتر تو نقاشی و تمیز  

دفتر من خط خطی و سیاه  

                                             این وسط قلبم را کجا گذاشته ام ؟ 

 "آخ ببخشید اصلا حواسم نبود "  

                                              و پایت را برمی داری!! 

  

به همین راحتی !!

این ۴متر پارچه سیاه ناقابل !!

 این 2 متر پارچه سیاه ناقابل

به نامش.. 

چند شب پیش با دوستم داشتیم از خیابون رد می شدیم 2 تا آقای خیلی محترم (!!) گفتن:خانوما !سال 2011 شده شما هنوز دارین تو چادر زندگی می کینین؟؟ اعتراف می کنم که لجم گرفته بود می خواستم جوابشونو بدم ولی باز هم سکوت...من توی زندگیم یاد گرفتم به عقاید دیگرا ن هر چند از نظر من احمقانه ، احترام بذارم و لی نمی دونم چرا بعضی ها ... 

نمی دونم چرا وقتی چادر می پوشی هر کس یه فکری در موردت می کنه ، یکی فکر می کنه تو از ابتدایی ترین پیشرفت های بشری بی اطلاعی  اینگار که چادر حکم غار آدمای نخستین رو داره !!! 

یکی فکر می کنه که تو کلا تو باغ نیستی و هیچی سرت نیست.رفتار بعضی از این فروشنده ها رو که نگو اصلا انگار نه انگار که تو اومدی تو فروشگاه !خیلی که بهت لطف کنن با حرکت سرشون جوابتو می دن ..بعضی ها حتی به خودشون اجازه می دن هر فکری در موردت بکنن (منظورم فکرای بد بد )!!البته از حق نگذریم بعضی ها هم احترام بیشتر بهت می ذارن و روت حساب بیشتری باز می کنن. یه بنده خدایی می گفت :چادر فقط به درد مصاحبه ی این اداره های دولتی می خوره !!! خب اینم حرفیه !! 

اما من با چادر حس خوبی دارم  ... نظر دیگران هم زیاد برام مهم نیست من برای خودم زندگی می کنم و اجازه نمی دم کسی این حسای خوبو ازم بگیره (مخصوصا اگه اون موجود  پسر باشه )!!من این ۴متر پارچه ی سیاه ناقابل رو دوست دارم خب !!

تصمیم کبری!!

عاشقانه هایم دیشب زیر باران جاماند ... 

                                                 من دوباره تصمیم کبری می گیرم ... 

                                                                   اشک هایم را گم میکنم ! 

                                                                                                    همین!!!

بخش اطفال و زندگی ادامه دارد...

 

به نامش 

بالاخره کار آموزی بخش اطفال هم تموم شد . 

یه بخش با در دیوار صورتی صورتی !!چقدر این رنگ به این بخش نمی یاد ... 

یه چیزایی تو زندگی هیچ وقت برام عادی نمی شه ... 

                                         دعا  می کنم چشمای آدما و دردشون هیچوقت واسم عادی نشه! 

دیدن موجودات کوچولوی بی گناهی که فرشته ها واسه تماشای معصومیتشون صف می کشن ... 

چشای کوچولویی که هنوز دروغ گفتنو یاد نگرفتن ، چشایی که از درد نای اشک ریختن ندارن ... 

ناله های مادری که همش از خدا آرزوی مرگ می کنه و مرتب می پرسه یعنی بچم خوب می شه ؟ و تو نمی دونی چی بهش بگی ... 

همه و همه چیزایی بود که روحمو داغون کرد!! یه جورایی واقعا دردم گرفت !! 

 

خواهشا گفت ، نوشت : برای ماندگار و تمام بچه های مریض دعا کنین .ماندگار یه دختر کوچولوی 8ماهه که عضو یه خونواده 3 نفره ست .تمام خواهر برادراش مردن قبلن...در واقع ماندگار تنها امید مامانشه !! 

عقربه ی عمر شمار

 به نامش...

چند روز پیش تو مغازه ی ساعت فروشی بودم .یه آقایی اومد که می خواست ساعت دیواری بخره .فروشنده چند تا ساعت که براش آورد ،مرده گفت :از این ساعتهایی می خوام که ثانیه شمارش صدا نداره... 

یه لحظه فکر کردم ،ثانیه شمارش صدا نداره.!! 

وقتی اومدم خونه به ساعت دیواری اتاق نگاه کردم ،عقربه ی ثانیه شمار تو سکوت می دوید...اشکالی نداره بذار تو هیاهوی آدمک ها این یکی صدا هم گم شه ...بذار نفهمم غقربه ی عمر شمار من  بدون خستگی ، بدون وقفه داره حرکت می کنه بذار تفهمم جوونی من داره شسته می شه .بذار مثل همیشه خودمو به نفهمی بزنم ...اون قدیما آدم ها حداقل یه تلنگر داشتن ؛ اون ساعت شماطه دارای گنده که صداش تو همه ی خونه می پیچید ...چقدر هم صداش قشنگ بود ...12 ضرب یعنی ساعت 12... 

یه کم دیگه که فکر می کنم می گم بهتر ...بذلر ساعت ها هم به سکوت واقعیت ها اضافه بشن...این زندگی آدمکی که نیاز به شمارش نداره 1ثانیه 2ثانیه 1روز 2روز چند ماه چند سال یه قرن...چه فرقی می کنه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ای بابا بذار زندگیمونو بکنیم ...بذار همون وظیفه ی خطیر انسانیت (!!) یعنی تبدیل O2 به CO2 رو انجام بدیم ...بذار هنوز در حد یکی از زنجیره های اکوسیستم باقی بمونیم ...بذار فقط باشیم .......... 

                                                                        بذار آدمک بمونیم................ 

قلم توتم ماست...........

به نام او که مرا دوست داشت و آفرید... 

نمی دانم برای شروع  دوباره چه بنویسم ...از کجا شروع کنم بودنم را  .... 

فکر می کنم دلم برای صدای تلق و تولوق کیبرد تنگ شده بود ........... 

همین .... 

شروع می کنم و شروع می شوم...