وقتی من ،من می ماند ...

به نام خداوند ماه

گاهی اوقات که دلم از خودم می گیرد؛ همان وقتی که صدای تاپ تاپش توی هیاهوی دنیا کم می آورد...

خجالت می کشد چشمانم به آسمان خدا نگاه کند...

و دلم برای خواب رفتن پای سجاده ی زمستانی و خواب اورادیدن تنگ می شود...

چه حیف که بوی یاس با بقیه گل ها فرقی ندارد برایم ، چه حیف باران که می آید دعاهایم ،آمین گفته و نگفته برآورده می شود ولی من هنوز خیس نشدم ...

چه حیف که هنوز من ، من مانده

وهنوز روحم درگیر بودن خویش است...

                                                            "الیس الله بکاف عبده"؟

                 کاش دستانم بجوشند و بگوید دلم

                  "حسبی الله لا اله الا هو

                                            علیه توکلت و هو رب العرش العظیم ..."

کاش وقتی می گویم

                      "  الهی و ربی من لی غیرک؟ "

                                          بتوانم به چشمان آسمان زل بزنم...

              چه حیف که هنوز من ، من مانده است....