دختر حوا ؛دختر عاشقانه ها
یادمان نرود انسانیم...دختر حوا ؛دختر عاشقانه ها
یادمان نرود انسانیم...حرف هایی برای نگفتن...
به نام او...
در آغاز هیچ نبود، کلمه بود و آن کلمه خدا بود.
و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود،
و با نبودن، چگونه می توان بودن؟و خدا بود و، با او، عدم،
و عدم گوش نداشت،
حرفهایی هست برای گفتن،
که اگر گوشی نبود، نمی گوییم،و حرفهایی هست برای نگفتن،
حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آرند.
حرفهایی شگفت، زیبا و اهورایی همین هایند،و سرمایه ماورایی هرکسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد...
دکتر علی شریعتی
وقتی من ،من می ماند ...
به نام خداوند ماه
گاهی اوقات که دلم از خودم می گیرد؛ همان وقتی که صدای تاپ تاپش توی هیاهوی دنیا کم می آورد...
خجالت می کشد چشمانم به آسمان خدا نگاه کند...
و دلم برای خواب رفتن پای سجاده ی زمستانی و خواب اورادیدن تنگ می شود...
چه حیف که بوی یاس با بقیه گل ها فرقی ندارد برایم ، چه حیف باران که می آید دعاهایم ،آمین گفته و نگفته برآورده می شود ولی من هنوز خیس نشدم ...
چه حیف که هنوز من ، من مانده
وهنوز روحم درگیر بودن خویش است...
"الیس الله بکاف عبده"؟
کاش دستانم بجوشند و بگوید دلم
"حسبی الله لا اله الا هو
علیه توکلت و هو رب العرش العظیم ..."
کاش وقتی می گویم
" الهی و ربی من لی غیرک؟ "
بتوانم به چشمان آسمان زل بزنم...
چه حیف که هنوز من ، من مانده است....
من زن ام...
به نام خدای نزدیکم ...
من بعد از تو متولد شدم...
من زن ام
همام حوایی که تورا از بهشت برین ُآواره ی این کویر اضطراب کرد...
من همان کینه ی کهنه ی هزاران ساله ام...
من بعد از تو آمدم ...
نمی خواهم دوم باشم ولی ...اول هم نمی خواهم باشم...سایه ی تو هم نیستم ...
من می خواهم زن باشم شانه به شانه ی تو...
شیطان تو را نتوانست فریب دهد اما مرا... چرا
راستی هنوز هم نگفته ای چطور با آن همه ادعا گول مرا خوردی...گرچه هنوز هم خام فریب های زنانه ام می شوی و به روی خود هم نمی آوری .. شاید هم اصلا نمی فهمی...
من زن ام یاد گرفته ام سکوت کنم خیلی وقت ها ...گاهی فریاد هایم نیز در سکوت می شکنند ...
وقتی یک جور ی به شال قرمزم زل می زنی ... می دانی قرمز رنگ قشنگیست؟؟
وقتی به خودت اجازه دادی و پاکی ام را فدای ..هوس هایت کردی...باز هم سکوت می کنم .نمی دانم چه مرگم می شود که فریاد نمی زنم ... اشک هم نمی ریزم...
تو خیلی وقتها خیلی چیزها را نمی بینی...شرم چشمانم و سرخی گونه هایم را وقتی کلمات پاستوریزه نشده ات را روانه ی من می کنی می بینی؟
تو از چشمانم فقط مقدار زیبایی اش را می بینی ...غمش را ...حرفش را نادیده می گیری...ولی من خیلی وقتها می خوانم چشمانت را و باز هم سکوت...
تو همیشه پاک تر از من بودی ..و من می شوم بلای آخر الزمان... من عصیان می کنم فقط ...و فقط یاد گرفتی مرا سرزنش کنی که چرا فاطمه (س) نیستم ؟؟؟به من بگو تو چقدر علی (ع) شدی؟؟!!
من در عصیان فروغ غرق می شوم و تو بی شرمانه می گذری و می گویی چند؟؟؟
من دلم را باتو لای همان گل های سرخی که نمی دانم برای چند نفر بردی جا می گذارم ...
من دلم را توی چشمانت جا می گذارم وتو راحت می روی ...روحم زن می شود و تو مرا جا می گذاری...
من با درد می آفرینم ...عجیب زندگی ام با درد عجین شده ...خاک من از درد بود و دل ...خاک تو شاید خیلی وقت ها دل هم نداشت... دل نداری که گاهی صورتم یکهو کبود می شود...و من هی می گویم پایم به پله گیر کرد....افتادم!!!
من می آفرینم ...من با درد می آفرینم و با یک لبخند کودکم عاشق می شوم ...
من زن می شوم...من مادر می شوم ...من زیبا می شوم ...من احساس می کنم ...
شعر می گویم ...
من عجیبم ...اشک می ریزم...من فال های حافظ را اگر اسم تو نباشد باور نمی کنم...
من اگر عاشق شوم ، نمی توانم ...تو اگر عاشق نشوی هم می توانی...
من اگر بی وفا شوم خائنم و تو ...مردی فقط ...
مرد ...
این کلمه ی سه حرفی عجیب برایم سخت می شود گاهی اوقات...
اگر نخواهمت ...باز هم سایه ات را برای مصلحت می خواهم ..مصلحتی که مردان قانون نویس تعیین می کرده اند...
من، دختر حوا...یاد گرفته ام عریانی دلم را لااقل، بگذارم برای کسی که با دستانش می بخشد ،و با چشمانش می گوید...
من دختر همان حوایم..هنوز هم سیب می چینم...و تو هنوز آدم نشدی...
من بعد از تو آمدم ...
نمی خواهم دوم باشم ولی ...اول هم نمی خواهم باشم...سایه ی تو هم نیستم ...
من می خواهم زن باشم شانه به شانه ی تو...
..................................................................................................................................
پ.ن:مخاطبم همه ی مردها نبود ..به دل نگیرید...فقط می خواستم بنویسم...همین...
دلم از نوشتن این پست گرفت...
از وقتی تو آمدی...
به نام خداوند من...
از وقتی تو آمدی
دلهره توی دلم جا خوش کرده
و روح عریانم دوست دارد میان خیسی غزل های چشمت بدود...
دوست دارد لب پنجره دلتنگی هایم شعر بخواند ...
و دلم
برای پروانه ی جا مانده لای حافظ می سوزد
و دفتر شعرم یک هو خیس می شود...
از وقتی تو آمدی
حرف های برای نگفتنم بیشتر شده... و سکوت توی حرفهایم می پرد...
قلبم آهسته در گوشم می گوید:
دوستش دا...
من بی خیال تر از همیشه می خندم
ودفتر اشکهایم ورق می خورد...
