ما همه آدمیم...

به نامش ...

ما همه آدمیم و بهشت همین زندگیست و هر کس به اندازه ای که از میوه ی آن درخت ممنوع می خورد ، خود را بیشتر غریب زمین و تبعیدی زمانه می بیند .

... که آن گندم ممنوع میوه یدرخت خود آگاهی و بینایی بوده است که امروز این انسان آگاه و بینا است که از بهشت آرام و سعادت رام طبیعت هبوط می کند ، آن ها که به آن میوه لب نزده اند و یا تنها لبی تر کرده اند که همین جا هنوز در بهشتند ، هم حور دارند و هم غلمان و هم شراب و هم قصر و طوبی و کوثر و نهر های جاری و... همه چیز .

آدمی که با صدور رتبه ی استادی از شوق و غرور ماهیتش دگر گون می شود ، حوایی که نیازش به دوست داشتن تا آن جاست که چشم چرانی های عزب اوغلی های پیاده رو ها اشباعش می کند در بهشت عدن مانده است این پیامبر مزامیر است که از بهشت آرام به این کویر اضطراب افتاده است ...

                                                                                                     "دکتر علی شریعتی "