یک چیزی گم شد...

به نامش...

یادتان هست ،چند وقت پیش ها خواستیم یک تغییراساسی در زندگیمان بدهیم ...خسته شده بودیم از خانه نشینی های تمام نشدنی ،از بشور و بپز های تکراری !

دلمان یک سامسونت با یک عالمه پرونده می خواست ...دلمان یک میز می خواست .دلمان می خواست تند تند از پله ها بالا و پایین برویم ...و سرمان حسابی شلوغ باشد..

اینقدر گفتیم و گفتیم ..تا شما موافقت کردید ...آنروز معنی لبخند های بی دلیل شما را نفهمیدیم.

حالا ما مثل شما شده بودیم و مثلا آخر ماه دستمان توی جیب خودمان بود ...نمی دانیم چه شد هی فکر می کردیم یک چیزی توی این شلوغی ها دارد گم می شود ! حالا ما سایه به سایه شما دوشادوشتان بودیم ...هر دو خسته به خانه می آمدیم و حوصله ی تحویل گرفتن همدیگر را نداشتیم، چه برسد به بچه ها!

این وسط یک چیزی داشت کم می شد و شما هی بیشتر می شد لبخند هایتان!

آها!

یک گلوله ی نرم . نازک پنبه ای ، همان که نسل اندر نسل از مادرانمان به ارث رسیده بود ...همان که مادرانمان به داشتن آن افتخار می کردند ...گوشه ای از زنانگی شان بود .لطیف بود اما ...بی دردسر و بدون درگیری با آن سر می بریدند . به کله شقی های شما پایان می دادند...

سیاست زنانه مان وسط پرونده ها ، هیاهو ها و خستگی هایمان ، گم شد...

                                                                                            همین...

عذاب وجدان نوشت:من این مطلبو با اقتباس از یه مجله که خیلی وقت پیشا خوندم و اسمشم یادم نیس نوشتم گفتم بگم ...همین.