شاید دوباره در آغوشم بگیری...

خداوندا !می دانم که دوستم داشتی و مرا آفریدی...

کاش یادم بیاید آن زمانی را که در آغوشم گرفتی و زیر گوشم زمزمه کردی :اینجا دنیاست...وقت رفتن است ...و من بهت زده تورا می نگریستم ...

"کجا بروم از اینجا بهتر ؟از آغوش تو آرامش بخش تر ؟ و تو دوباره لبخند زدی و گفتی :بنده من هر زمان که مرا یاد کنی تو را در آغوش خواهم گرفت...و من داشتم با خود می گفتم :مگر می شود بود و به یاد تو نبود! بودن با یاد تو معنا می گیرد ...که دستهایم را رها کردی ...من ملتمسانه تو را می نگریستم و تو زنجیری از نور را که درست در دستانت بود نشانم دادی و لبخند زدی ...سر دیگرش درست به سمت چپ قفسه سینه ام وصل بود ...

دست هایم رها شد و من به دنیا آمدم...چقدر سخت بود ...می گریستم و فقط

آغوش کسی از جنس تو کمی بی تابی ام را التیام بخشید .

کاش دوباره یادم بیاید تمام آن لحظه هارا ...شاید به شوق تجربه ی دوباره ی نگاهت ، بودن و انسان بودن را تمرین کنیم ...

                                                                         شاید دوباره در آغوشم بگیری...