ما بزرگ شدیم و ...

 

 به نامش...

عاشقانه هایمان را روی کاغذ روزنامه می نوشتیم... قایق کاغذی می شدند 

 و هی توی حوض بچگی هامان به هم فوتشان می کردیم ... 

صورت دودی من... 

و اشک های تو آلوچه  

                          آلوچه ... 

توی چشم های هم خندیدن ...توی نگاه هم دویدن...چقدر آن روزها خوب بود که نمی دانستیم عشق را با "قاف" مینویسند یا با "غ"...همه احساسمان طعم آلوچه می داد...

حالا من به قول مادرم قد کشیده ام و به قول پدرم دیلاق شده ام  ...

و تو توی آن چادر مشکی خانمی شدی برای خودت... حالا  دیگر می توانی به قول خودت روسریت را مثل خانوم ها سرکنی ... 

حالا دیگر تو ، شما شده ای ... و این شما چقدر بیشتر بهتان می آید ... 

ما بزرگ شدیم و بزرگ شده دنیایمان ...دیگر ما آن  دختر و پسر  قصه ی  نارنج و ترنج نیستیم .. 

حالا تو بزرگ شده ای و دیگر توی آن نارنج جا نمی شوی که بیایم و تورا با خود به همان قصه ها ببرم ... 

من و تو مانده ایم و جاده ی رنگین کمانی جوانی  

                                                    و خم یک کوچه و شرم قشنگ یک سلام ...